Blisko 2.6 miliona mężczyzn, kobiet i dzieci w Polsce ma cukrzycę, chorobę, w której organizm nie produkuje lub nieprawidłowo używa insuliny, hormonu niezbędnego do przemiany cukru, skrobi i innego jedzenia w energię potrzebną do codziennego życia.
Nieleczona cukrzyca wpływa na całe ciało i może prowadzić do innych problemów zdrowotnych, w tym chorób serca, niewydolności nerek, ślepoty, neuropatii obwodowej, zaburzeń trawienia i chorób przyzębia. Wielu ludzi pozostaje nieświadomych, że żyje z cukrzycą ale często wczesne znaki ostrzegawcze ułatwiają szybkie rozpoznanie. Być może najbardziej zauważalne są wzmożone pragnienie i zwiększona częstotliwość oddawania moczu. Nerki pracują wtedy na wysokich obrotach aby pozbyć się nadmiaru glukozy z krwi a częstsze oddawanie moczu prowadzi do pragnienia, w celu uzupełnienia utraconych płynów. Chorzy na cukrzycę typu 2 często zmagają się z nadwagą lub obserwują niewytłumaczalną i szybką utratę masy ciała – może to być niepokojący znak, iż zdolność organizmu do wykorzystania glukozy jest zagrożona. U diabetyków często dochodzi do wahań poziomu glukozy a niski poziom cukru we krwi może z kolei prowadzić do nadmiernych napadów głodu. Powolne gojenie się ran i siniaków to kolejny klasyczny znak cukrzycy, podobnie jak podatność na infekcje grzybicze oraz swędzenie i suchosć skóry w wyniku słabego krążenia.
Podczas gdy cukrzyca typu 2 jest wersją choroby, gdzie komórki wątroby, mięśni i tłuszczu nie są w stanie odpowiedzieć na insulinę w odpowiedni sposób, to cukrzyca typu 1 wywołana jest brakiem insuliny, wynikającym z uszkodzenia komórek dokrewnych trzustki, przy jednoczesnym zachowaniu normalnej wrażliwości tkanek na ten hormon.
Nasz organizm wykorzystuje insulinę do przeniesienia cukru z krwi do komórek, które jej potrzebują. Osoba z cukrzycą typu 1 nie posiada wystarczającej ilości insuliny aby doszło do takiego transferu cukru.
Cukrzyca typu 1 zwykle uderza w ludzi młodych, choć zdarza się, że rozpoznaje się ją u osób po 80 roku życia.
W świetle współczesnej nauki, cukrzyca typu 1 jest chorobą genetyczną a u jej podłoża leży przewlekły, autoimmunologiczny proces chorobowy prowadzący do powolnego niszczenia produkujących insulinę komórek. Zwłaszcza dzieci i młodzież jest „słaba genetycznie”. Ich narządy wewnętrzne są delikatne a odpornosć niewystarczająca. Nie są one na tyle silne, aby oprzeć się inwazji patogenów zewnętrznych. Gdy czynniki chorobotwórcze przenikają do płuc, ma to postępowy wpływ na śledzionę, trzustkę, nerki, wątrobę i inne organy, powodując szereg zmian patologicznych.
Generalnie, każdy typ cukrzycy spowodowany jest przez niewłaściwy styl życia (zła dieta, brak ruchu), nierówny metabolizm i częściową lub całkowitą utratę funkcji różnych narządów.
Oprócz podawania insuliny, świat nie ma lekarstwa dla chorych na cukrzycę typu 1.
Medycyna orientalna oferuje alternatywne leczenie większości pacjentów z cukrzycą. Tak jak w przypadku większości chorób cywilizacyjnych, leczenie rozpoczyna się od zapobiegania, które polega na regularnych ćwiczeniach oraz niskotłuszczowej i niskocukrowej, bogatej w błonnik diecie. Ćwiczenia fizyczne podnoszą wrażliwość na insulinę oraz obniżają oporność na nią. Pomagają też kontrolować wagę, poprawić krążenie i zredukować stres.
Tradycyjne chińskie środki mogą być stosowane w połączeniu z insuliną, w celu leczenia trzustki i innych uszkodzonych funkcji narządów wewnętrznych oraz stopniowego kontrolowania poziomu cukru we krwi. Zabieg ten pozwoli na powolną redukcję dawki insuliny w miarę poprawy funkcjonowania trzustki, aż w końcu wykorzystanie insuliny może być całkowicie zbędne.
Holistyczne podejście medycyny orientalnej zapewnia leczenie dostosowane do potrzeb każdej osoby, co pozwala organizmowi powrócić do normalnego, zdrowego funkcjonowania.
Oprócz akupunktury, można stosować różne terapie – w szczególności ziołowe. Odpowiednio dobrane zioła, zmniejszają stężenie glukozy we krwi, łagodzą objawy i leczą powikłania. Zarówno chińskie jak i tybetańskie zioła są bardzo skuteczne w leczeniu pacjentów z cukrzycą a ci na ogół reagują na leczenie w ciągu trzech do czterech tygodni.
Pacjenci powinni także przestrzegać diety kładącej nacisk na pełne zboża i warzywa, które zapobiegają gwałtownemu wzrostowi glukozy we krwi.
