Medycyna tybetańska jest jednym z najstarszych systemów medycznych praktykowanych w Azji, której korzenie sięgają kilku tysiącleci wstecz.
Istotny wpływ na jej powstanie miały medycyna chińska oraz indyjska Ajurweda, lecz przede wszystkim rozwinęła się pod wpływem rodzimej tradycji duchowej Tybetu, zwanej Bon.
Między wiekami VII i IX Tybet przekształcił się w wielkie imperium a medycyna tybetańska przeżywała ogromy rozkwit. Wszystko to za sprawą ówczesnych władców, którzy aprobowali rozwój i gromadzenie wiedzy medycznej, zapraszając lekarzy z odległych regionów Azji Środkowej.
W VIII wieku n.e. w klasztorze Samye w Tybecie, odbyła się pierwsza w historii międzynarodowa konferencja na temat medycyny tybetańskiej. Uczestniczyło w niej wielu lekarzy, m.in. z Indii, Chin, Kaszmiru, Nepalu i Persji. Tam też przełożono na język tybetański renomowane prace medyczne wszystkich tych krajów.
Powstały wówczas w Tybecie pierwsze uczelnie medyczne, które miały charakter klasztorów buddyjskich.
Na początku XVIII wieku, medycyna tybetańska zaczynała krzewić się i rozwijać wśród narodu mongolskiego, gdzie w tamtym czasie pojawiło się wielu uczonych lamów – lekarzy.
Medycyna wschodu dotarła do Europy dopiero w roku 1857, wraz z przybyciem do Petersburga lekarza tybetańskiego Sul – Tim – Badmy. Był on powszechnie cenionym uczonym i utalentowanym lekarzem i jako pierwszy otworzył w Europie aptekę tybetańską.
Przy pomocy środków z tej apteki leczył on niezwykle skutecznie najbardziej ciężkie choroby i w ten sposób szeroko spopularyzował wschodnią wiedzę lekarską.
Głównym ośrodkiem podtrzymującym ten tradycyjny system medyczny jest Tybetański Instytut Medyczny, znajdujący się w Dharamsali w Indiach, który do dziś nadzoruje pracę 60 klinik w Indiach i Nepalu.
